Rozdział 21 "Obudziłeś się"

Wbiegłam jak oparzona do szpitala i w tempie natychmiastowym pojawiłam się przy recepcji. 

- Przepraszam, w której sali leży Leon Verdas? - Zapytałam nie zważając na to, że kobieta patrzyła się na mnie jak na wariatkę. 

- A kim pani dla niego jest?  

- Narzeczoną - skłamałam. W tej chwili chcę go tylko zobaczyć i przytulić. Nie wiem w jakim jest stanie i tego najbardziej się boję. Nie wiem czy jest przytomny, czy też nie.

- Sala numer sto dwa - Wyrwała mnie z rozmyśleń recepcjonistka, a ja pokiwałam głową z uśmiechem po czym wbiegłam na hol i zaczęłam biec w kierunku odpowiedniej sali. Po chwili zatrzymałam się przed drzwiami z odpowiednim numerem. Przymknęłam na chwilę oczy, nie wiem co zrobię, gdy go zobaczę. Nie wiem co zrobię, gdy coś do mnie powie. Westchnęłam i powoli chwyciłam klamkę w swoje drżące dłonie. Otworzyłam drzwi i nie patrząc na nic weszłam do środka. Wzięłam jeden głęboki oddech i uniosłam wzrok z podłogi. Zauważyłam tam szpitalne łóżko, a na nim jego. Albo jest nieprzytomny, albo śpi. Mam nadzieję, że to drugie, choć jego blade i w niektórych miejscach posiniaczone i skaleczone ciało, przypięte do wielu maszyn, wcale mnie w tym nie upewnia. Wręcz przeciwnie. Usiadłam na skraju łóżka i chwyciłam jego dłoń. Miałam wrażanie, że jest dużo lżejsza, krucha.
Ughh! Cholerny Federico! Jak on mógł mu, mi to zrobić?! 
Spojrzałam na jego twarz. Blada. Blada jak kartka papieru.

***

Poczułam jak w moich oczach nabierają się łzy. Nadal tu jestem. Przy nim, siedzę tu gdzie trzy godziny temu i patrzę na niego, czekając, aż się obudzi. Ile to jeszcze będzie trwać? Dlaczego nie może się obudzić, spojrzeć mi w oczy i powiedzieć, że... Że chce być znów ze mną?  Po chwili moje łzy upadły na jego dłoń i właśnie w tym momencie poczułam coś, jakby się poruszył. Spojrzałam na jego twarz, a kąciki jego ust delikatnie się niosły w górę. 
- Violu... - szepnął ledwie słyszalnym głosem. 
- Leon - odpowiedziałam również szeptem - Obudziłeś się - uśmiechnęłam się. 
- Byłaś tu cały czas... - Powiedział. Nie, to na pewno nie było pytanie, stwierdził to. Tak jakby cały czas był ze mną. Widział mnie, czuł mnie... Pokiwałam twierdząco głową. Uśmiechnął się w moim kierunku po czym próbował wstać do pozycji siedzącej. Patrzyłam z cierpliwością na to, co robi, a gdy już mu się udało zbliżył się do mnie i delikatnie musnął moje usta. Zamknęłam oczy i oddałam pocałunek. Po kilku minutach oderwaliśmy się od siebie. Otworzyłam oczy, ale jego już obok nie było. 
Krzyknęłam. Rozejrzałam się dookoła i zauważyłam Leona. Leona leżącego na szpitalnym łóżku. Nadal był taki blady i nadal był podpięty do różnych maszyn. Więc się nie obudził, nie całowaliśmy się, a to wszystko było snem. Czymś co się nie wydarzyło. Kuźwa, czy ja naprawdę pragnę tak wiele?

***

Kolejny dzień tutaj, w szpitalu. Przy nim. Dlaczego to tak boli? Przecież mnie zostawił,  nie jesteśmy razem. A mimo to... czuje, że jest tutaj ze mną. Że mnie widzi, że czuje przy sobie moją obecność,  a co najważniejsze,  że cieszy się, że tu jestem. Westchnęłam I wzięłam do rąk jego dłoń.  Uśmiechnęłam się delikatnie. Nawet w tej chwili jego dotyk poprawia mi humor
 Czy to możliwe?  Po chwili usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi,  spojrzałam w tamtą stronę i kogo zauważyłam?  Mojego kochanego braciszka... Po co on tu przyszedł?  Żeby go dobić?
- Co tu robisz?  - krzyknęłam zła.  Jakim cudem w ogóle on tu wszedł? Kto go wpuścił?!
- Co ty tu robisz? - zapytał jak głupi i stanął obok mnie.
- Pytasz się mnie ci robie przy swoim chłopaku?
- Byłym.
- Naprawdę?  Musisz? Nawet w takiej chwili?
- Co ty tu robisz? Nie rozumiesz,  że to zwykły cham?
- Jedynym chamem jesteś tutaj ty! Jak mogłeś go pobić? Na jakiej podstawie to zrobiłeś,  co?
- Na jakiej podstawie? Violetta on cię wyruchał i zostawił!
- Nie pierwszy raz! Poza tym... Nie wpieprzać się w moje życie... Wyjdź już.
- Nie pierwszy raz? Teraz to żałuję,  że mocniej w ten łeb nie dostał!
- Federico wyjdź,  albo pójdę po lekarza! - Krzyknęłam wściekła, a on bez słowa wyszedł z pomieszczenia. Po moich odliczać zaczęły spływać łzy, które następnie zła trwały na dłoń szatyna. Spojrzałam na jego twarz i się delikatnie uśmiechnęłam.
-Leon... Obudziłeś się?

*** *** ***
Oto rozdział 21
jak wam się podoba?
Dziś bez gifu bo dodaje z telefonu ;)
Suzz.