Rozdział 10 "Potrzebuję przyjaciela"

-Myślałam, że nie masz żadnych wątpliwości co do naszego uczucia- powiedziałam zła. Jak on mógł powiedzieć coś takiego?-Ja ci nie robiłam awantury, gdy widziałam cię z Veronicą. Myślałam, że ty też mi ufasz. Jak widzisz oboje się pomyliliśmy. A teraz przepraszam, jest już późno- powiedziałam i wypchnęłam go za drzwi- Adios- dodałam i od razu przytuliłam się do Lu. 

-Nie martw się- powiedziała, a ja na nią spojrzałam. 

-Mogę cię o coś zapytać?- Blondynka pokiwała twierdząco głową, po czym obie usiadłyśmy na kanapie- Dlaczego ty i Thomas się rozeszliście?- westchnęła. 

-Przyszedł do mnie i powiedział, że był tu wcześniej i widział mnie z innym chłopakiem w moim pokoju. Zaczął mi robić awanturę, wogle mnie nie słuchał, nie dał mi nawet wytłumaczyć, że to były mój kuzyn... Nawet nie wiem, czy teraz to wie.. 

-I co dalej? 

-Dalej? To był już koniec. 

-Nie starałaś się mu tego przekazać w inny sposób?

-Uznałam, że nie ma o co walczyć. Że związek bez zaufania, to nie związek, a skoro on się nie starał, to dlaczego ja mam się starać?

-Bo o uczucie trzeba waczyć. Też bym mogła mu teraz powiedzieć, że skoro mi nie ufa to nasz związek nie ma sensu, ale zależy mi na nim- zahaczyła swoje blond loki na ucho i spojrzała na mnie. 

-Oddalacie się od siebie- zauważyła. 

-Wiem, wiem to, ale co mam zrobić? 

-Mówiłaś, że o to trzeba walczyć.
-To nie zależy ode mnie. 

-Ale masz na to wpływ.
-Więc co mam zrobić? 

-Totalnie odciąć się od Verdasa, nie będzie miał powodów do zazdrości. 

-Leon jest moim przyjacielem, nie będę się od niego odcinała, tylko dlatego, że Thomas mi nie ufa. 

-Wiedziałam- zaśmiała się. 

-Co?

-Oddalasz się od Thomasa, ale zbliżasz do Leona. 

-Nie zbliżam się do Leona. To tylko mój przyjaciel, i chcę, aby tak pozostało. 

-Przyjaciel z którym coś cię łączy. 

-Co nas łączy?

-Spaliście ze sobą. 

-Lu... On i ja zachowujemy się jakby to nigdy nie miało miejsca, bo nie powinno mieć. Dlatego ty też powinnaś zapomnieć,że kiedykolwiek ci o tym wspominałam- spojrzałam na nią przenikliwie. 

-Nie uważasz, że to przeznaczenie?

-Gadasz jak Franceska- szepnęłam sama do siebie. 

-Poznałaś Leona przez przypadek, a on jest... Idealny.. Bo.. Nie oszukujmy się, jest przystojny- kontynuowała- ma dobrze zbudowane ciało, jest inteligentny,  elegancki, ze swoimi zasadami, jest poukładany, a temu wszystkiemu towarzyszy jego cudny głos, nie uważasz, że wiele dziewczyn tylko o nim marzy?

-Jestem inna niż wszystkie. Nie lecę na ładną buźkę, bicepsy czy grubość portfela. Nie oceniam kogoś po minucie znajomości, gdy widzę przystojnego faceta, nie myślę o seksie, proszę cię, nie patrz na mnie jak na każdą pustą dziunię- spojrzałam na nią zwycięskim uśmiechem, a ona się cicho zaśmiała.

***

Siedzimy wszystkie przy stole i jemy śniadanie. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Po chwili usłyszałam dzwonek swojego telefonu. Wstałam od stołu i wyjęłam go ze swojej torebki. Spojrzałam na wyświetlacz po czym ponownie odrzuciłam połączenie.
-Długo jeszcze będziesz to robić?- zapytała blondynka. 

-A co? 

-Odrzucać połączenia, od Thomasa. 

-Tak. Nie chcę z nim rozmawiać- westchnęła. 

-Dziewczyny...- zaczęła Franceska patrząc w ekran swojego smartfona- mamy jakieś plany na wieczór? 

-Nie, a co? Twój Romeo ma? 

-Tak- uśmiechnęła się słodko- Zaprasza nas do siebie na osiemnastą. 

-Dobra, napisz, że będziemy- powiedziała Lu i spojrzała na mnie- Ty też będziesz. 

-Będę, nie mam co robić sama w domu. 

-To świetnie- uśmiechnęły się, a ja powróciłam do jedzenia płatków z mlekiem. 

***

Właśnie jesteśmy w domu Diego. Oprócz nas jest jeszcze Leon i co dziwniejsze Fede. Po raz setny w tym dniu usłyszałam dzwonek mojego telefonu, wstałam od stołu i poszłam gdzieś, gdzie nikt nie będzie słyszał tej rozmowy. Niechętnie odebrałam. 

-Możesz mi powiedzieć co to było?- usłyszałam głos Thomasa. 

-Nie chcę z tobą rozmawiać. 

-Dlaczego? 

-Bo jesteś zazdrosny o moich przyjaciół, jakbym ich nie mogła mieć. 

-Nie powiedziałem tego. 

-Pytałeś się czy coś mnie łączy z Leonem, myślałam, że nie muszę co mówić tego, że do nikogo innego nic nie czuję, a teraz wybacz, nie mogę rozmawiać. Pa- powiedziałam i się rozłączyłam. Wróciłam do stołu, ale przez całą kolację byłam nieobecna. Myślałam o mojej dzisiejszej i wczorajszej rozmowie z Thomasem.  

***

-Pójdę z tobą- powiedziała brunetka i poszła razem z Diego do kuchni, gdzie razem przygotowywali jakieś przekąski. 

-Lu, możemy pogadać?- zapytał mój brat, na co ona jedynie przytaknęła i wyszli razem do ogrodu. 

-Skoro zostaliśmy sami- zaczął Leon- To powiesz mi dlaczego jesteś cały czas taka nieobecna?- podeszłam do niego i usiadłam na krześle obok. 

-Potrzebuję przyjaciela- powiedziałam ze łzami w oczach. 

-Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi... 

-Nigdy żadnemu chłopakowi się nie zwierzałam, nie będąc z nim w związku.. 

-Możesz mi zaufać- Spojrzał na mnie. 

-Ufam ci...

-Więc o co chodzi? 

-O Thomasa...- westchnęłam- Wczoraj się mnie pytał czy coś do ciebie czuję. 

-I co z tego? 

-I co z tego?- powtórzyłam- Powinien mi ufać. Gdyby tak było to bym z nim zerwała. 

-Ale to chyba nie tym się tak strasznie martwisz.. 

-Boje się, że Thomas przestanie mi się podobać... 

-Jak to? Nie rozumiem.... 

-Spodobał  mi się bo był taki... nieśmiały.... Pies sąsiadki by mnie lepiej poderwał niż on, ale uważałam, że to jest urocze. Zaczęliśmy chodzić, był romantyczny, a później to zanikało. Zmienił się. Teraz jest poważny, zachowuje się jak mój ojciec... 

-Nie martw się tym- wstałam i chwyciłam go za rękę, aby też wstał, a gdy to zrobił, mocno się do niego przytuliłam. Potrzebowałam tego. Pocałował mnie w głowę i dłonią gładził moje plecy. Czułam się dobrze w jego objęciach. Czułam, że zawsze, przed wszystkim i każdym mnie obroni... 

*** *** ***
Oto dziesiąteczka !
Jak widać, nie rozdzieliłam jeszcze Thomasletty, ale spokojnie, wiem w jaki sposób to zrobię, cierpliwości :*
Do następnego!
Suzzy V.
6 komentarzy= N E E E E X T !